(instagram post 17 januari 2022)
Omdat verdriet geen onpersoonlijk eten in aluminium bakskes verdraagt.
18 januari 2012.
Katrien, een van mijn nichten, overleed totaal onverwacht.
Enkele dagen verzamelden we met de familie en vrienden bij haar ouders thuis om praktische dingen te regelen en gewoon samen te zijn. Er hing pijn in de lucht. Zware tranen, vers ongeloof.
Er miste iemand.
Er miste iets. Warmte in huis.
Ik wou graag mijn steentje bijdragen.
Koken? Zodat we samen konden eten ‘s avonds? Nee, dat hoefde niet, we zouden wel iets uithalen.
Maar verdriet verdraagt geen onpersoonlijk eten in aluminium bakskes.
Dus kookte ik toch. Ik improviseerde een familiediner.
Boodschappen op gevoel.
Wortel-pastinaaksoep
Pasta met 2 soorten saus
Warme appelcake, een simpele quatre-quart omdat eenvoud dan gewoon het beste werkt
Terwijl ik stond te koken, kwam er warmte in huis. De broccoli spetterde net iets te hard in de pan en eiste even alle aandacht op in het midden van de bespreking van de misviering, een van mijn neven vroeg zich luidop af hoe we ineens middenin de kook van een driegangenmenu verzeild waren geraakt en ik trok alle kasten open op zoek naar een bakvorm voor de cake.
Toen we ‘s avonds net iets te dicht tegen elkaar rond de tafel samen aten, werd de lucht in huis heel even iets lichter. Er kon zelfs zacht gelachen worden om banale dingen of zoete herinneringen. Ik had er deugd van. En ik meen heel wat anderen ook.
Een kille zaterdag in januari 2012, een tafel vol mensen met verdriet. Maar tussen de soep, pasta en nog warme appelcake mocht het verdriet heel even naast ons zitten terwijl we er voor elkaar waren.
Een zaterdag ook waarop ik voelde dat dat mijn pad was. Eten op tafel brengen. Met zorg en liefde.
Een klein zaadje geplant voor wat later Trizee Privee zou worden.
Morgen maak ik nog eens wortel-pastinaaksoep. En appelcake.
En mijmer ik over wat is geweest. En wat zal komen.