Ik zou in de aanloop naar 1 november een aantal afhaalweken organiseren met koesterkost.
Echt eten. Ovenschotels met laagjes groenten. Hartige crumblelaagskes. Gerechten in warme kleuren, om te delen. Hartverwarmende soep vooraf. Kortom, koesterkost op haar best.
En ik wou er iets moois bij schrijven. Omdat goed gekozen woorden het hart beroeren.
Dat zou ik doen.
Maar voor de zomer werden mijn plannen overhoop gehaald. En werd ik zelf ondergedompeld in verse rouw.
Hoe het ondertussen met me gaat?
Vaak ok.
En dan ineens, plots, vaak uit het niets, valt de zondvloed die verdriet heet onverbiddelijk op me. En kruip ik erin.
Koken helpt.
En roept tegelijk veel herinneringen op. Samen met ons moeke veel groenten gekuist. Of potjes gevuld op donderdag. Die dan mee naar huis gingen. Mijn ouders hebben jarenlang afhaalpunt gespeeld voor de liefhebbers van het genre in Kontich en omstreken.
Of er nog eens een afhaal komt?
Misschien.
Wanneer?
Dat weet ik nog niet.
Schrijven gaat me momenteel makkelijker af. Dankbaar voor die andere freelance job.
Zoek je zelf naar de juiste woorden of toon?
Stuur me een bericht. Binnenkort schrijf ik misschien ook wel voor jou.
En dat koken? En koesteren?
Daar vind ik ongetwijfeld opnieuw een juiste vorm voor.
Zoeken mag.
Vinden kan.
Dag per dag.