9 mei 2023.
Ik telefoneer naar ons moeke. Voke neemt op. T is slecht nieuws. Ons moeke heeft kanker. De lever is aangetast. Uitzaaiingen.
Zomaar. Ineens.
14 juni 2023.
5 weken en 1 dag later.
Op de zoveelste bloedhete dag wordt het in de vroege avond stil. Ons moeke is zacht en warm omringd vertrokken.
Ze bleek totaal kansloos. Telkens een nieuwe zondvloed die de vorige overspoelde. 2 keer knipperen met mijn ogen en plots was ons moeke niet meer bij ons.
Ze blijft. Uiteraard.
In veel zoete herinneringen.
In dingen hier thuis. In wie we zijn.
En in ons hart.
65 jaar.
Een voornamelijk gelukkig leven. Dat troost.
Ik ga in een nieuwe wereld terug op zoek naar woorden en kleuren. Dat vraagt tijd. Gelukkig mag ik me verwarmen aan alle herinneringen en het warme nest dat zich rond ons moeke, ons voke, mijn broer, mijn zus en haar lief en mij vormde.
Vandaag.
Morgen.
En alle komende tijd.
ps. De ochtend nadat ze vertrok, dronken we met het gezin samen thee. Het theebuiltje was perfect.
ps. Zaterdag namen we afscheid met familie, buren en vrienden. Een oprechte dankjewel aan Jessica en Steven van Courage Afscheid voor hun zorgzame begeleiding doorheen de afgelopen 2 weken. Jullie voelden als een zacht deken in onwerkelijke dagen.