Over recepten volgen.

Onlangs kwam een vriendin eten. Tegen al mijn gewoontes in ging ik een recept volgen. Begrijp me niet verkeerd, niets mis met recepten volgen. Ik doe dat gewoon bijna nooit aangezien ik meer van het type ben dat graag in kookboeken bladert om mee te reizen in andermans smakenpallet en voorraadkast. En na die culinaire ontdekkingstocht in mijn hoofd zet ik het boek met veel liefde mee tussen de anderen.

Ik proef en smaak al lezend of fantaserend, denk al eens "volgens mij past dat en dat ook goed samen" en als ik twijfel, google ik of iemand die ingrediënten al gecombineerd heeft of check ik de Smaakbijbel van Niki Segnit (leve dat boek!).

Kortom, als ik echt ga koken, kijk ik bijna altijd gewoon in mijn ijskast en voorraadkast - of nog beter naar de oogstklare groenten op het veld van Loof & Bezen . En dan bedenk ik ter plekke wat ik ga maken. Dus zelden bladerend in een kookboek.

Maar die bewuste zondag ging ik wel een recept volgen. Eentje uit De Morgen Magazine: groene shakshuka. Want ik had daarvoor het een en ander in huis. Kokosmelk, prei, erwtjes en eieren. Tot zover het recept. Al kokend verving ik uiteraard de prei deels door paksoi, werd de koriander kervel en bedacht ik dat walnoten minstens even lekker erbij gingen zijn dan de voorgestelde cashewnoten. En oh ja, ik paste de verhoudingen van alles ook nog wat aan.

De vriendin in kwestie verwonderde er zich over dat dit voor mij "eens echt een recept volgen" was.

Tja.

Heel lekker gegeten. Complimenten voor het recept. Volgende keer ga ik het wel nog iets anders doen om het nog wat meer in mijn smakenpallet te krijgen.

Ik ben wie ik ben.

Fijne reis in kookboekenland.

Liesbeth

Oogstwijsheid.

Sinds deze maand oogst ik bij zelfoogstboerderij Loof & Bezen. Lokaler en seizoensgebonder wordt het niet. De allerkortste keten. Met wat extra zand aan mijn handen en in mijn spoelbak.

Ziehier mijn opgedane oogstwijsheid na 2 weken::

• groen past bij alles, chance'ke want het is al groen wat de klok slaat in de tunnel: spinazie, kervel, mizuna, paksoi, veldsla, postelein en kropsla;

• radijzen kunnen op een week tijd de proportie van pruimen aannemen, en dus improviseerde ik een lentepasta bij elkaar van geroosterde radijzen met spinazie, noten, pitten en een hartig sausje erbij;

• zelf oogsten is goed voor de creativiteit, de mijne toch;

• ik supporter graag voor de venkels, koolrabi's en bloemkolen die in volle groei zijn, uitkijken naar iets is deel van t seizoensplezier.

Goeie start gepakt dus.

Ik dacht al wel dat ik dat zelf oogsten tof zou vinden. Het veld en de groenten stellen me niet teleur. En ik kan erop vertrouwen dat ik eerlijke groenten eet, met liefde geteeld door boeren die inzetten op de kwaliteit van de bodem en biologisch werken. Dubbel hoera!

Ik ga dan nu mijn oogst verwerken.

Over goed eten.

74 jaar geleden trouwden mijn grootouders.

Goed van eten die dag. De menukaart hangt te pronken bij mij thuis. Een paar jaar geleden dook die ineens op toen het huis van de overleden broer van moe werd opgeruimd. En dus kaderde ik een kopietje in.

Indrukwekkend menu. Het mocht genoeg zijn die dag. Volgens mij was het bij de oudste zus van moe te doen. Met schotels die in de kelder op de grond gezet werden want er was geen koelkast.

Ik ga dat nog eens navragen hoe dat nu weer juist zat.

Het is van de fameuze moe in ieder geval dat ik de liefde voor goed eten heb meegekregen. En dat het genoeg mag zijn. Klaargemaakt met verse ingrediënten en veel liefde. Ondertussen heeft moe 97 jaar op de teller. In de kerstvakantie bakten we nog eens samen patatjes. Met gestoofde groenten en een gebakken ei'ke erbij. Meer moest dat niet zijn.

Al blijven sommige dingen.

In december ging ze bij den Okra kerst vieren. Goed van eten, Liesebeth (zo noemt ze mij). Rosbief. Met groentenkrans. En kroketjes. En daarna ijs. En na het eten een zanger. Ohhh, schoon liekes.

Ik denk een beetje zoals het 74 jaar geleden was. Het eten toch.

PS: Ook nog eens van mijn eten proeven? Dat kan elke maandag tijdens de coworklunch. Iets ander concept. Geen koninginnesoep of likeuren. Wel lekker vers eten boordevol seizoensgroenten. Geserveerd in ondernemend gezelschap. Reserveren is de boodschap.

Koesterkost.

Ik zou in de aanloop naar 1 november een aantal afhaalweken organiseren met koesterkost.

Echt eten. Ovenschotels met laagjes groenten. Hartige crumblelaagskes. Gerechten in warme kleuren, om te delen. Hartverwarmende soep vooraf. Kortom, koesterkost op haar best.

En ik wou er iets moois bij schrijven. Omdat goed gekozen woorden het hart beroeren.

Dat zou ik doen.

Maar voor de zomer werden mijn plannen overhoop gehaald. En werd ik zelf ondergedompeld in verse rouw.

Hoe het ondertussen met me gaat?
Vaak ok.
En dan ineens, plots, vaak uit het niets, valt de zondvloed die verdriet heet onverbiddelijk op me. En kruip ik erin.

Koken helpt.
En roept tegelijk veel herinneringen op. Samen met ons moeke veel groenten gekuist. Of potjes gevuld op donderdag. Die dan mee naar huis gingen. Mijn ouders hebben jarenlang afhaalpunt gespeeld voor de liefhebbers van het genre in Kontich en omstreken.

Of er nog eens een afhaal komt?
Misschien.
Wanneer?
Dat weet ik nog niet.

Schrijven gaat me momenteel makkelijker af. Dankbaar voor die andere freelance job.

Zoek je zelf naar de juiste woorden of toon?
Stuur me een bericht. Binnenkort schrijf ik misschien ook wel voor jou.

En dat koken? En koesteren?
Daar vind ik ongetwijfeld opnieuw een juiste vorm voor.

Zoeken mag.
Vinden kan.
Dag per dag.

Op 9 jaar Trizee Privee. Proost.

24 juli.

Ik besef plots dat den Trizee Privee 9 kaarsjes uitblaast vandaag.

Toegegeven, ik ben er dit jaar niet zo mee bezig.

Al kreeg ik de afgelopen weken wel veel cadeautjes. Weliswaar om andere redenen. Om te troosten, wat zachtheid en warmte te brengen.

Heel veel lieve kaartjes en berichten. Van vrienden, familie en buren. Maar ook van klanten en sympathisanten van den Trizee. Dat verwarmt mijn hart. Als je catert, ben je er altijd op belangrijke momenten in mensen hun leven. En zij dus nu ook voor mij. Merci daarvoor. 🙏🏻

Veel eten ook. Curry's, soep, chili sin carne, zelfgeoogste groenten, quiche, taart, brunch aan huis gebracht (inclusief gezelschap) of een extra bord op de tafel waar ik gewoon mee mocht aanschuiven.

Liefde, troost, vriendschap en warmte gaat door de maag.
Uitgetest en goedbevonden. ❤️

Het zit al lang in mijn hoofd om iets met koesterkost te doen. Sinds een paar weken is dat idee weer hogerop geklommen in mijn moet-ik-echt-eens-werk-van-maken-lijstje.

Bloemen ook. Olietjes voor dat vastgelopen lijf. Kaarsen en zachte vilten hartjes. Ingezongen liedjes. En een hangertje en hartje om dichtbij te dragen.

En heel veel luisterende oren, warme armen en stevige schouders.

Ik pik hier stilaan terug wat draden op. Al schrijvend. Catering, afhaal en cowork mogen nog even zomerrusten.

En vandaag toch ook maar even hoera zeggen voor die 9 jaar mijn eigen zaak. Dat heb ik dan toch maar schoon gedaan. Ook in minder evidente tijden.

Die heb ik toch maar schoon gedaan, is uiteraard niet alleen ik. Trizee Privee zou geen Trizee Privee zijn zonder al die bemoedigende woorden, helpende handen en wijze raad op tijd en stond. Dankjewel en merci daarvoor.

Ook ons moeke heeft hier kilo's groenten gesneden, uren afgewassen en machines handdoeken en schorten gedraaid op piekmomenten. Ook al was dat nu niet echt haar hobby. Moederliefde noemen we dat. ❤️

Dus klink ik vandaag ook op haar.

Proost,
Liesbeth

Moeke.

9 mei 2023.
Ik telefoneer naar ons moeke. Voke neemt op. T is slecht nieuws. Ons moeke heeft kanker. De lever is aangetast. Uitzaaiingen.

Zomaar. Ineens.

14 juni 2023.
5 weken en 1 dag later.
Op de zoveelste bloedhete dag wordt het in de vroege avond stil. Ons moeke is zacht en warm omringd vertrokken.

Ze bleek totaal kansloos. Telkens een nieuwe zondvloed die de vorige overspoelde. 2 keer knipperen met mijn ogen en plots was ons moeke niet meer bij ons.

Ze blijft. Uiteraard.
In veel zoete herinneringen.
In dingen hier thuis. In wie we zijn.
En in ons hart.

65 jaar.
Een voornamelijk gelukkig leven. Dat troost.

Ik ga in een nieuwe wereld terug op zoek naar woorden en kleuren. Dat vraagt tijd. Gelukkig mag ik me verwarmen aan alle herinneringen en het warme nest dat zich rond ons moeke, ons voke, mijn broer, mijn zus en haar lief en mij vormde.

Vandaag.
Morgen.
En alle komende tijd.

ps. De ochtend nadat ze vertrok, dronken we met het gezin samen thee. Het theebuiltje was perfect.

ps. Zaterdag namen we afscheid met familie, buren en vrienden. Een oprechte dankjewel aan Jessica en Steven van Courage Afscheid voor hun zorgzame begeleiding doorheen de afgelopen 2 weken. Jullie voelden als een zacht deken in onwerkelijke dagen.

Eten op kamp | kampeten.

Ik ging onlangs op kamp. Officieel zouden we het weekend noemen, maar t was met tenten en kampvuur en liedjes en een veldkeuken en composttoilet. Kamp dus.

Tof gezelschap, superschone wandelingen, regen en zon.

Heel lekker kampeten ook. En ik mocht gewoon toekijken. Hoe de veldkeuken gezellig druk in de weer was. Ontbijt met t beste brood uit de regio, warme pasta met erwtjes en groene asperges en kleurrijke picknick in schone potjes. Hoe mannen met houthakkershemden de grill op t vuur legden voor de forellen zaterdagavond. En daarna ook nog appelcrumble in de gietijzeren pot naast t vuur zetten.

Een kamp is echt zoveel beter met heerlijk kampeten.

Merci @_weareoutsiders_ voor t zalig kamp en @captured.outdoors voor de overheerlijke foto's.

Ik moest tijdens dat kamp trouwens terugdenken aan die keren dat ik zelf ging koken op het boskamp van BuSo Katrinahof. Een jaar of 10 geleden. Ik zat toen ook in het team overdrijvers. Elke dag versgesneden fruitsla bij het ontbijt, kleurrijke tapenades en salades voor de lunch, warme braziliaanse kaasbroodjes, versgebakken cake en nog wat uitsloverij voor het avondeten.

Had ik al gezegd dat een kamp gewoon beter is met lekker eten.

Ook goed voor de moraal. Zoals die keer in 2019 toen ik als verzorger meeging van mijn vrienden, team Zwerfkeien, voor de 100km Oxfam Trailwalk. Ik zorgde voor het eten. En ja, ik had me ook daar wat laten gaan met de meest kleurrijke eetpauzes als extra motivatie op weg naar de finish.

Kampeten dus.

Dat mag soms wat meer zijn dan choco en spaghetti bolognaise.

En t helpt als je mag eten met zicht op de schoonste plekskes van de Hoge Venen en er ondertussen iemand vertelt welke vogel we horen of plantjes we zien.

Ik ga graag op kamp zo.

Volgende week lever ik trouwens al het lekkers voor het opleidingsweekend voor ceremoniesprekers van @rebel_ceremonies. Noem het gerust ook een soort van kamp. Met lekker eten.

Proeven kan je leren.

“Ja maar, ik kan niet koken”.
Dat hoor ik hier al wel eens.

Eerlijk? Volgens mij kan iedereen koken. Toch zeker groenten lekker klaarmaken.

Ok, vlees en vis, dat is een categorie apart. Want daar valt weinig mee te doen als je het te ver hebt laten komen. Maar groenten, daar zijn nog heel wat creatieve oplossingen mogelijk als het toch even anders uitgedraaid is dan je het had bedacht. En ja, ik heb dat ook al wel eens voor. Leve tapenades en soepen bijvoorbeeld voor de groenten die even niet deden wat je voorzien had. Mijn allereerste broccolitapenade is er ook gekomen omdat ik de roosjes iets te lang had laten blancheren. Godzijdank. Want die tapenade heeft hier al meermaals bewonderende ohhs en ahhhhs ontvangen als hij mocht pronken op zo’n krokante bruscetta. Niemand die hoeft te weten dat die eerste versie eigenlijk uit een spijtig voorval is geboren.

Groenten dus, daar kan je zoveel mee doen!
Als je maar durft combineren. En durft proeven.

Proeven. Durven. En nog meer proeven.
De heilige drievuldigheid om te kunnen spelen in de keuken.

Dat vraagt wat oefening, maar vooral vertrouwen.
En daar wil ik je heel graag bij helpen.

Dat kan al heel voorzichtig. Met de afhaal op donderdag bijvoorbeeld. Want ook daar zoek ik altijd naar de kleine dingen die het verschil maken. Die het af maken. Neem nu de tajine die donderdag op het menu staat. Altijd wat anders en altijd wat improviseren. Want de groenten in de tajine hangen af van het seizoen. En de ene keer is de wortel ook gewoon zoeter dan de andere keer. En dan moet je dus anders afsmaken. Dat is hier ook niet met vaste verhoudingen van komijn, gember, kaneel en look. Nee, ik vertrouw daar op mijn smaak.

Als die tajine dan van het vuur komt, is het uur van de waarheid aangebroken. Even checken of de specerijen er voldoende door komen, of er nog wat zout of peper mist.

En dan, dan komt de magie van citroen. De zeste en het sap. Er rijkelijk onder gemengd. Elke keer hét ingrediënt dat er voor zorgt dat alles schoon in elkaar valt. Alle smaken samenkomen.

Zo heeft elk gerecht, elke groente, elke salade, tapenade of ovenschotel wel zijn ultieme ingrediënt dat het doet kloppen. Beter maakt dan ervoor.

Als je maar durft. Durft combineren. Durft spelen. En vooral durft proeven.

Ik neem je graag mee op sleeptouw.
Wat proef jij zoal als je donderdag je portie vers eten thuis voorschotelt? Welke smaken, welke groenten, welke kruiden, welke kleine dingen maken voor jou het verschil? 4 weken op rij de kans om dat al eens te ontdekken.

Wil je zelf aan de slag?
Er komen smaakworkshops aan! Ik ga ze eerst even testen in klein comité voor ik ze op jullie loslaat.

Maar t is vertrokken.
Laat het maar mijn missie zijn om je te leren proeven zodat je durft combineren en spelen in de keuken.
Want ja, volgens mij kan jij echt wel koken. T is gewoon een kwestie van te vertrouwen op je smaak. En dat wil ik je heel graag leren.

Schrijf je vooral in op de nieuwsbrief als je op de hoogte wil blijven.

Zullen we?

Vers eten, een klein gelukske.

Vers eten.
Met liefde voor je klaargemaakt.

Dat is toch zoals het zachtste dekentje in de zetel.
Een enthousiaste lentezon tussen twee regenbuien door.
Een warm lijveke dat frisgewassen tegen je aan komt hangen.
Je favoriete stukske chocola bij de koffie.
Je lievelingstrui op een dag dat je al frisser uit bed bent gekropen.

Enfin ja, een klein gelukske dat je soms gewoon effe verdiend hebt.

Het kan zomaar gebeuren.
Na de paasvakantie kook ik met veel plezier 4 donderdagen op rij voor jou.

Het afhaalmenu volgt dit weekend.
Via de nieuwsbrief. En op instagram en facebook.

Tot snel!
Liesbeth

Creativiteit.

Ik besef pas sinds kort dat ik een creatieve job heb. Eentje met veel creëren. En creëren dat moet je voeden. En niet alleen geven.

Ik stond er niet echt bij stil, zag mijn job te weinig als een creatief proces. Ik deed gewoon wat ik heel graag deed.

Daarom ook dat ik nooit aan The Artist Way begon. Een leidraad om je creativiteit te laten stromen. Nochtans hebben verschillende mensen me al verteld over dat boek. Afgelopen maandag bijvoorbeeld., op de cowork hier in De Living.

De tijd is rijp om eraan te beginnen. Dat creatief vuur eens extra aan te wakkeren.

15 maart 2023.
Ik laat de lente vandaag beginnen. Dat heb je zo al eens voor met creatieve processen. De eerste 3 ochtendpagina’s zijn geschreven. Op naar meer. 12 weken lang.

Wordt vervolgd.

Wat ik zelf graag eet?

Wat eet jij zelf graag?

Die vraag wordt mij wel eens gesteld.
Wel. Daar kan ik duidelijk over zijn.

Er zijn veel meer dingen die ik graag eet.
En t moet ook helemaal niks spectaculair zijn. Eerlijk. Een boterham met kaas kan mij geweldig smaken.

Als t brood dik gesneden is en ge er nen beet aan hebt. Echte kaas ook. Geen goedkope vaalgele plastieken kaas machinaal in een rechthoek gesneden.

Geef mij maar eten waar er liefde en zorg in gestoken is. Dat smaakt altijd. Echt.

Liefde en zorg.
Je krijgt ze er bij mij altijd bij.

(Toegegeven. Brood met kaas smaakt wel nog 10 keer beter als het van de markt in Die in de Drôme komt. Nog 6 maanden en ik mag er weer gaan dansen. Heerlijk vooruitzicht.)

De stiel van het ondernemen.

De ondernemersstiel.
Het is wat.

Ik kom helemaal niet uit een gezin van ondernemers. Dat hoeft niet. Je leert het vak met vallen en opstaan. En zweet. En tranen. Met een goeie boekhouder die je hoort en ziet. En met ondernemende vrienden en collega’s om eens te checken of zij ook voelen wat jij voelt.

Je krijgt er ook veel voor terug. Niks zo dankbaar als mijn hart en ziel in mijn eten leggen en daarmee een verschil maken op de grote en kleine momenten. Want ja, dat is het schone van een cateringzaak. Je bent er op de belangrijke momenten van t leven.

Of mensen inspireren tijdens een kookworkshop. En dan nadien berichtjes of foto’s krijgen van wat ze thuis al allemaal gemaakt hebben.

Ook met woorden probeer ik steeds vaker het verschil te maken en iets te betekenen. Heel blij dat copywriting deel van mijn onderneming is geworden.

Maar mijn ondernemershart bloedt dit najaar ook wel wat. Want ja, van woelige tijd naar nog woeligere tijd huppelen is heel ondankbaar. Zeker als je vooruit wilt. En van t enthousiaste type bent.

Gelukkig ben ik ondertussen al lang genoeg onderneemster om niet meer zo snel in paniek te slaan. Schrijven is minder onderhevig aan crisissen. En de kleurrijke groenten blijven de revue passeren.

Maar ik word wel kwaad van die black friday zever. Want nee, de gemiddelde kleine ondernemer heeft geen gigantische marges of energie om belachelijke kortingen te geven op zijn of haar product. En trouwens, zou pakweg een advocaat komende vrijdag aan 70% korting pleiten?

En ja, ik word ook kwaad als bedrijven met vragen om een offerte, ik daar tijd en zorg in steek omdat ik nu eenmaal persoonlijk werk, en dan niks meer hoor. Euhmmmmm, ik ben geen emotieloze robot. Gelukkig heb ik dat in 8 jaar ondernemen bijna nooit voor, maar de laatste weken toevallig wel een paar keer na elkaar. Frustrerend.

Dus ja, dat ondernemen vraagt wel wat van een mens. Maar ik vind het wel nog altijd stoer dat ik onderneem. En dat ik iets maak met hart en ziel. Ik hoop dat nog lang te mogen doen. Samen met zoveel anderen.

Leve dus de dappere ondernemers.
Koop of bestel ook eens bij hen.
De firma dankt je.

Dat het vrijdag een groene vrijdag mag worden.

Heerlijk vertrouwen.

50 worden.
Trouwen met de liefde van je leven.
Nieuw leven vieren.
Je eerste tiener in huis.
Afscheid nemen.
De vriendschap vieren.
Pensioeneren.
Lentefeesten.
Gezond vergaderen.
Of gewoon zomaar.

Merci aan al diegenen die heel goed weten dat ze dat absoluut met mijn eten op tafel willen doen. Omdat kleurrijk, liefdevol en persoonlijk eten delen iets extra doet.

Merci voor t vertrouwen in mijn stijl en aanpak.

Gisteren kreeg ik de vraag of ik 27 september 2025 wil reserveren. Want dan wordt ze 50 en wil ze een feest geven. Geen idee hoe, waar of met hoeveel volk, maar ze weet wel dat het mijn eten moet zijn. Ja, dat wil ik! Dankbaar daarvoor.

Ps. Stelt me wel voor een praktisch probleem. Hoe noteer ik dat? Want ik mag dan wel Squarespacen, Drupallen, Mailchimpen en Typeformen als het niks is (die niks is een kleine overdrijving want soms werkt t systeem niet mee, dat begrijp je wel), maar ik ben wel gehecht aan een papieren agenda en geef die digitale versies altijd meteen op. Maar hoe doe ik dat met een reservatie voor 2025? Hmmmmmm.

Taartbest.

Zonnebadende nectarinen. T leven kan hard zijn als je morgen op je taartbest wilt zijn.

Winterslaap.

Vorige week logeerde ik 2 nachtjes op het strand in Groede. Nog een heerlijk verjaardagscadeau voor mijn 40e vorig jaar. Ideaal om zacht wakker te worden uit mijn winterslaap.

En ja, ik mag zeggen dat ik de winter dit jaar ook echt tof vond. Januariblues blijken een pak makkelijker te verteren als je in winterslaap bent. Februari draaide behoorlijk druk uit met studeren en lezen over volwaardige voeding, nutritional psychology - het belang van eten op mentaal welzijn - en een examen over de energetische waarde van eten. Allemaal superinteressant. Daar ga ik in de toekomst zeker verder mee. In de vorm van workshops en wie weet wat nog allemaal.

Ik heb ook wat copywriting gedaan. Dat aanbod ga ik verder uitwerken en in de markt zetten. Moest je daar nu al in geïnteresseerd zijn, aarzel niet om me te contacteren.

Tussendoor zat ik ook al wel eens in de Ardennen of aan zee. Of gewoon in de zetel. Of op de dansvloer. Op café of restaurant met vrienden. Ik wandelde toertjes in t park. En kruip tegenwoordig zowaar rechtstreeks uit mijn bed op de yogamat.

Enfin, het hoeft geen betoog dat een winterslaap warm aanbevolen is. En nu vraag ik me af of dat even weldoend is als een frisse lentedut, een gezapige zomerroes of een warme herfstdroom. Wie weet komt dat er ooit ook nog wel eens van.

En zo werd het dus zachtjesaan half maart. En gaat de lente weer officieel van start.

Koesterdiner.

Omdat verdriet geen onpersoonlijk eten in aluminium bakskes verdraagt.

18 januari 2012.
Katrien, een van mijn nichten, overleed totaal onverwacht.
Enkele dagen verzamelden we met de familie en vrienden bij haar ouders thuis om praktische dingen te regelen en gewoon samen te zijn. Er hing pijn in de lucht. Zware tranen, vers ongeloof.

Er miste iemand.
Er miste iets. Warmte in huis.

Ik wou graag mijn steentje bijdragen.
Koken? Zodat we samen konden eten ‘s avonds? Nee, dat hoefde niet, we zouden wel iets uithalen.

Maar verdriet verdraagt geen onpersoonlijk eten in aluminium bakskes.

Dus kookte ik toch. Ik improviseerde een familiediner.
Boodschappen op gevoel.

Wortel-pastinaaksoep
Pasta met 2 soorten saus
Warme appelcake, een simpele quatre-quart omdat eenvoud dan gewoon het beste werkt

Terwijl ik stond te koken, kwam er warmte in huis. De broccoli spetterde net iets te hard in de pan en eiste even alle aandacht op in het midden van de bespreking van de misviering, een van mijn neven vroeg zich luidop af hoe we ineens middenin de kook van een driegangenmenu verzeild waren geraakt en ik trok alle kasten open op zoek naar een bakvorm voor de cake.

Toen we ‘s avonds net iets te dicht tegen elkaar rond de tafel samen aten, werd de lucht in huis heel even iets lichter. Er kon zelfs zacht gelachen worden om banale dingen of zoete herinneringen. Ik had er deugd van. En ik meen heel wat anderen ook.

Een kille zaterdag in januari 2012, een tafel vol mensen met verdriet. Maar tussen de soep, pasta en nog warme appelcake mocht het verdriet heel even naast ons zitten terwijl we er voor elkaar waren.

Een zaterdag ook waarop ik voelde dat dat mijn pad was. Eten op tafel brengen. Met zorg en liefde.

Een klein zaadje geplant voor wat later Trizee Privee zou worden.

Morgen maak ik nog eens wortel-pastinaaksoep. En appelcake.

En mijmer ik over wat is geweest. En wat zal komen.